Op de geplande tijd was iedereen aanwezig. Terwijl we eigenlijk niet helemaal zeker waren wat we konden verwachten, ondanks de beschrijving in Signaal, kregen we meer dan we verwacht hadden:

dit overtrof werkelijk alles. Ons overkwam in chronologische volgorde:

 

-    Allervriendelijkste ontvangst in een met gevulde vitrinekasten behangen ruimte met uitstekende koffie met gebak;

-    Een schoolles in bankjes met een eerbiedwaardige leeftijd  variërend van ruim 50 tot zo'n 100 jaar in een echt ouderwets schoollokaal, waar vroeger zo'n 40 kinderen(!!) in moesten passen... Sommige deelnemers pasten overigens moeizaam in de bankjes, maar dat kwam doordat het blad niet opklapbaar was. De les en demonstratie van oudere leshulpmiddelen werd gegeven door een nog echt actieve schoolmeester met een plezierig Limburgs accent;

-    Een lezing door dezelfde schoolmeester, maar nu in het lokaal dat gebruikt is voor de capitulatie. De hele toenmalige opstelling met poppen in originele uniformen, en met goedgelijkende gezichten, maakte tijdens de lezing een diepe indruk van het dramatische gebeuren. Want: Rotterdam brandde al...;

-    Een bezoek aan het Planetarium, gezeten in comfortabele fauteuils. Hier kregen we een indruk van het onmetelijke heelal met heel veel bijzonderheden over sterren en onmetelijke afstanden, terwijl we e.e.a. konden volgen in de koepel die het hemelgewelf echt weergaf, inclusief de (relatieve) beweging van de sterren. Op (of in?) diezelfde koepel werd aansluitend een aangrijpende fotoserie van Rotterdam vóór het bombardement, een animatiefilm van het bombardement (af en toe moesten we wegduiken voor vliegtuigen), en een fotoserie van Rotterdam in het heden. Overbodig te zeggen dat er af en toe zuchten van ontsteltenis en/of bewondering werden gehoord.

Hierna terug naar de ontvangstruimte met een drankje, terwijl 8 mensen tegelijk werden uitgenodigd voor het klapstuk;

-    En als klapstuk: Een heuse ruimtereis in het verleden, compleet

met bijbehorend lawaai en bewegingen... We konden met 8 mensen tegelijk in de capsule. 3D bril op en gaan... Een belevenis!

We werden gelanceerd, vlogen de atmosfeer uit, en landden op de maan (in 1971), waar we in een karretje achter de Amerikaanse astronauten aanreden. De maan was zelfs hobbelig! Daarna weer gelanceerd, terug naar moeder Aarde, alwaar we door het dak van de Johannes Post School Museum weer landden op de plaats van vertrek. Een hele aparte ervaring, en bewondering voor de makers!

-    En na een keurig afscheid kon iedereen weer zijns weegs gaan.

 

Al met al een buitengewoon boeiende middag met veel aspecten, waarbij het oude cliché gold:

de thuisblijvers hadden weer eens ongelijk!

​

door Wouter Stierman